در هشتمین روز از آبانماه ۱۳۱۱، در دل روستای سرسبز و آرام آبهندو از توابع همدان، کودکی چشم به جهان گشود که بعدها نامش با ایمان، تلاش و بزرگواری در دل خانواده و اطرافیانش ماندگار شد؛ بداغعلی حسینلو.
او در کنار دو برادر و یک خواهر رشد یافت و از همان سالهای کودکی، صبوری، صداقت و تلاش را در مکتب زندگی آموخت. روزگار جوانی او با سختیها و رنجها گره خورد، اما با دستان پرتوانش مسیر زندگی را هموار ساخت و شغل شریف معماری را برگزید؛ حرفهای که در آن با پشتکار و تعهد، یادگاریهای بسیاری از تلاشهای خود بر جای گذاشت.
بداغعلی حسینلو در طول زندگیاش یک بار ازدواج کرد و خداوند ثمرهی این زندگی پربرکت را در قالب سه پسر به نامهای محمد، علی و ابوذر و سه دختر به نامهای ثریا، معصومه و مریم به او عطا کرد. او پدری مهربان، همسری دلسوز و بیش از همه، تکیهگاه و بزرگ خاندان بود؛ کسی که همگان در دشواریها به خرد و بزرگواریاش پناه میبردند.
سراسر عمر او با ایمان راسخ، سختکوشی و صداقت همراه بود. در کنار کار و تلاش بیپایان، همواره دلش به خانواده گرم بود و قلبش برای آسایش اطرافیان میتپید. او میراثی از ارزشهای انسانی، خاطرات شیرین و دعای خیر از خود به جا گذاشت که برای فرزندان و نسلهای آینده چراغ راه خواهد بود.
اکنون یاد و نامش همچون نسیمی آرام در جان بازماندگان زنده است و خاطرهی لبخندها و بزرگواریهایش هرگز از خاطر دلها محو نخواهد شد.