یادکد

بهمن جوان سربزیر و کم حرفی بود بسیار افتاده و متواضع بود و همیشه از این که دیده بشه و یا جایی که حرف اون باشه و خلاصه تعریف و تمجیدش بشه فراری بود.انسان توداری بود.معمولا ما همکلاسی ها و بچه محل ها مثل ؛ شهیدان علی فراتی ، صادق فرهادی راد ، شهیدان برادران نعیمی ( منصور و ناصر) و.. برای رفتن به جبهه باهمدیگر هماهنگ میکردیم و سعیمان این بود که دسته جمعی اعزام شویم و توی یک زمان و ساعت ، که توی یک گردان و گروهان کنار یکدیگر و خلاصه جنگ هم میرفتیم نمیخواستیم از همدیگر جدایی بیافتد ...اما شهید بهمن پورشیرازی اینطور نبود وقتی جبهه بودیم میدیدیم اون هم تو جبهه ست من سال 1363 تو اردوگاه جنگل در جنوب توگردان حضرت علی اصغرع که آنزمان فرمانده اش شهید داود حیدری و معاونش شهید داود آجرلو بود کنار چندتا از بچه های ورامین مثل آقای محمدی از روغنکش ورامین و دیگران بودم و شهید پورشیرازی با شهید محمدرضاغربتیان در گردان حضرت قاسم ع واز تیپ ده سیدالشهدابودند و غروبها چون گردانهایمان با فاصله اندکی ازهم کنار یکدیگربودند برای دیدنشان میرفتم چادرشان و لحظاتی پیششان میماندم بهمن یگ کمک درسی مهندس توفیقیان در راستای کمک به کنتکور در درس ریاضی سال چهارم علوم تجربی بود که از سال 1356 بوده و اونو به من داد تا کمکی در درسهایم باشد که هنوزهم آن را به یادگار از شهید دارمش. خلاصه مقید به نماز اول وقت و تعقیبات نماز بود برعکس ما که ساعات فراغت در پشت جبهه و اردوگاه را با بازی و تفریح و دورهمی میگذراندیم او در خلوت خودش و خدای خودش بود و جالب اینکه پیدایش هم نمیکردی ببینی کجا خلوت کرده و در نادرترین دفعات اگر هم سراغش میرفتی با بی توجهی او متوجه میشدی که باید بری و تنهاش بگذاری . اگر حرف کسی دیگر و یا همان غیبت را به میان می آوردی بی محلی هایش را اگر نمی گرفتی میدیدی با ظرافت خاصی حرف رو عوض میکنه و اگه باز حرفت رو پی میگرفتی به شوخی و ملاطفت با ذکر حدیث و آیات قران تذکر میداد و اگر نه ، باز مثمرثمر نمیشد بلند میشد و وسط حرفت میرفت دگه همه اخلاق اونو میدونستند و کمتر ازاین مسائل پیش اون حرفی بمیان میامد هرگز از خودش حرف نمیزد اصلا حرف نمیزد . ودر اندک مواردی هم که صدایش را میشنیدی بیقین سوالی را پاسخ میداد انگار برای این دیار و روزگار نبود به چهره اش که نگاه میکردی باسانی درمیافتی که اون از زمین وزمان بریده و حالات درونی اش در غلیان امواج معرف6ت الهی در جنب و جوش اند و کسی نمیتوتنست این حضور را ازاو بگیرد در همه حالات در حضور حق بود و وردلبش این بود که این جهان محضرخداست و در محضر خدا باید دیدنی شوید تا حق شمارا ببیند ..بازهم خاطرات ازاو دارم که اندک اندک روزانه ثبت خواهم کرد بنده از سال 1362 تا روز شهادتش در 1366 با او دوستی گرم و صمیمانه ای داشتم و همواره دوست داشتم از این شهید بگویم والبته مثنوی شهید بهمن را هم در ادامه خواهم آورد.امیرعابدی جامانده ای از کاروان شهدا09202053732