یادکد

هر بار مادر جون رو دیدم اگر حرفی از رحمان پیشامد کرد بالا فاصله چشمهایش اشکبار شد بخاطر دارم همیشه از روزی که رحمان جانش از او برای رفتن اجازه گرفت با غمی عظیم اما توام با آرامش برایم روایت میکند،مثل همیشه گرم و صمیمی شروع به حرف زدن میکند چشمهای نورانی اش هنوز از یاد خاطره های فرزندش میدرخشند و بلور اشکها یادآور بار سنگینی است که مادر جان بدوش میکشد.خطاب بمن:نسترن جان رحمان خیلی خجالتی بود حتی وقتی در خانه خودمان تنها بودیم انگار موذب باشد هرگز موقع حرف زدن و غذا خوردن سرش را بالا نمی آوردهرچه دلیل این خجالتی بودنش را جویا میشدم انکار میکرد در حالی که سرخی صورتش بیش از پیش راز این حالت را در او آشکار مینمود.مادر جون آهی عمیق میکشد و ادامه میدهد، بخاطر دارم هر چه اصرار بر رفتن داشت دلم راضی نمیشد،آخر پدرش چند وقتی بود که شهید شده بود و من یادآور میشدم که رحمان جان پدرت رفته و من با اینهمه بچه های کوچک تنها هستم تو دیگر جایی نرو بمان و کمک حال مادرت باش،رحمان جانم گوش میداد،خجالتی تر آن بود که روی حرفم حرفی بزند،اما در دلم می فهمیدم احساس میکردم که از خدا میخواهد تا رضایت من جلب شود،حس میکردم که دعا میکند برای رفتن می دیدم که دلم آرام تر از قبل شده یک روز از من خواست تا به مدرسه شان بروم،من که دلم میخواست مقاومت کنم زود برآشفته شدم که رحمان جانم اگر برای رضایت دادن است من رضایت ندارم به جبهه بروی ... مثل همیشه سرش را پایین انداخت،و گفت مادر شما لازم نیس کاری کنی فقط به مدرسه بیا،جوری جلوه داد که انگارموضوع رضایت نامه جبهه نیس ،بالاخره با هم راه افتادیم تا چشم بهم زدم خود را در راهرو منتهی به دفتر مدرسه دیدم،رحمان از من خواست تا همان جا بمانم لحظاتی به دفتر مدرسه رفت و وقتی برمیگشت یکی از مسولین مدرسه همراهش بود، بمن نزدیک شدند بعد از سلام و احوالپرسی ایشان نگاه عمیقی بمن کرد و در حالی که از آمدن من تشکر میکرد،از من خواست تا بمنزل برگردم،من که نه دلیل مراجعتم را متوجه شده بودم و نه دلیل بازگشتم را،متحیر به رحمان نگاه پرسش گرانه ای کردم و رحمان جانم انگار که بخواد من را از این سردر گمی نجات بدهدمصرانه خواست تا زودتر مدرسه را ترک کنیم،بعد ها فهمیدم که روئیت من در مدرسه به منزله اجازه و رضایتم بوده ...