یادکد

بسم الله الرحمن الرحیم تقدیم به ارباب شهدا و شهدای راه ارباب مدح توگویند لاله ها با خون دلها.            باشبنم غم ، می سرایند شعر، گلها بلبل کند نجوا ز هجر روی پاکت.             صدلاله ی زیبا دمید از روی خاکت جام الست نوشیده ای ، ای والهِ هو.        لعل لبت از لطف او زیبا وخوش بو ازساقی کوثرگرفتی جام مستی.           ازشیره ی طوبیٰ چشیدی روح هستی از طبله ی دل می چکد یاقوت شبنم.         از اشک هجران شما دنیا پُر از نم چون غنچه ای از شوق او جامه دریدی.     لبخند زدی بر روی حورتا که پریدی از دوست بگرفتی سبوی جاودانه.           همراه قمری پر کشیدی عاشقانه رفتی بدون اعتنا برخار صحرا.              چون شوق کعبه در دلت پُر کرده غوغا سجاده ی عشقت به خون وأشک رنگین.     داغت به قلب باغبان سخت ست و سنگین از خون تو ای مرغ زیبای غزلخوان.        صحرا بشد رنگین وزیبا چون گلستان ازهر طرف بلبل بخواند آیه ی غم.          از جای پای تو برون شدآب زمزم خاک زمین ازخون و هم از اشک گلها.      چون توتیا نور افکند برشمع دلها رفتی ندایت از نیِ جانت برآمد.            محبوب بهردادن درمان بیامد از شوق تو مست وز هجرت بی قرارم.    أه تحسر را شنو ای غمگسارم بادصبا از کوی تو بوی خوش آرَد.         بوی خوشت برقلب عالم، لاله کارد ای تو پرستوی وفا بال وپرت کو؟.         ای باغبان با صفا تاج سرت کو؟ ای قاصدک ای طوطی خوش لهجه من.  آور پیامی از گل خوش نفخه من ازبذرعشقت می دمد عِقدِ ثریا.           نسل ستاره از تبارت شاد وزیبا برتن نمودی کسوت هجروعزا را.          با تیغ او کشتی دگر نفس وهویٰ را ای توسهیل آسمان قلب ایمان.            ای تو فروغ دیدگان عرش وکیوان ای نافه آهوی چین از بوی تو مست      ای عطر دنیا در قیاس تو شود پست ای که صلیب عشق را برسینه داری.    ازنور حق درقلب خود آیینه داری نام تو باشد زیب گلهای پُر از راز.       از منتت گلهای دل شاد وسرافراز رفتی ولی یادت ضیاء کلبه دل.           نام تو هست مشکل گشای هرچه مشکل درمحفل اهل دلان یاد تو باقی.           لیکن به فصل نوبهار جای تو خالی 

هفده سال بیش نداشت سال سوم دبیرستان بود . با فرمی از بسیج خدمت پدر رسید تا پایین سفر نامه اش به دیار عشق را امضاکند! چگونه رضایت گرفت نمی دانم!!اما هر طوری که بود رفت ! کوله بارش بر دوش !لبخند برلب اما لبخندعجین با هاله ای از نگرانی! وجودی آکنده از شرم که مانع آن می شد لختی پدر ومادر را در آغوش بکشد و وداع کند! چشمان نگران مادر قدومش را بدرقه میکرد وپدر با حسرت دور شدنش را نظاره میکرد! ناگهان گل از گل مادر شکفت ، دلبندش نرفته بازگشت ! جوان بخلاف رفتنش که آرام قدم می گذاشت و می رفت ودل میکند ، شتابان باز می گشت! چه شده است؟ !!! آیا از رفتن پشیمان شده است ؟!! درکمال حیرت خود را در اغوش پدر افکند و بوسه بر او زد وجانانه وداع نمود!! گویی می دانست سفرش بی بازگشت است و حتی بدون پیکر!!!! وسپس با دلی آرام رفت!!!