یادکد

خاطره‌ای از زبان شهید قدرت‌الله هادوی متولد فروردین 37 شهادت فروردین 62، والفجر1، منطقه عملیاتی فکه منطقه‌ای که ما مستقریم یک زمین صبحگاه بزرگ دارد که اطرافش را خاکریز زده‌اند. چند روز پیش صبح زود، همه گردان‌ها آن‌جا جمع شده بودند و آماده برنامه صبحگاه بودند. بچه‌ها پرچم‌های زیادی به دست‌شان بود و منتظر ایستاده بودند و هنوز شکل مرتب به خودشان نگرفته بودند. آنهایی که مثل من دیر کرده بودند، از دور و بر، با عجله روی خاکریزها می‌دویدند و به سرعت به طرف پایین سرازیر می‌شدند و به بقیه می‌پیوستند. من از خاکریز بالا آمدم. یک نگاه به جمعیت بچه‌ها کردم و همان‌طور بی‌خیال اولین قدم را به سمت پایین برداشتم، اما یکباره سرِ جا میخکوب شدم و تنم شروع کرد به لرزیدن! خشکم زده بود. دیگر نمی‌توانستم قدم بردارم. مثل کسی که برق گرفته باشدش ایستاده بودم و به شدت می‌لرزیدم. دوباره نگاهم به بچه‌ها افتاد؛ در هم موج می‌زدند. باد، پرچم‌های‌شان را حرکت می‌داد و همه منتظر بودند. یک لحظه حالت عجیبی به من دست داد. دیگر در حال خودم نبودم. سرم گیج می‌رفت. ناگهان در برابر چشمم صحنه قیامت نمایان شد. مردم را می‌دیدم که در پیشگاه پروردگار حاضر شده‌اند و منتظر حسابرسی‌اند. بعد از دیدن این صحنه که انگار به اندازة یک لحظه هم طول نکشید یکباره بدنم سست شد، چشمم بسته شد و دیگر هیچی نفهمیدم. احساس کردم از یک تونل به پایین می‌افتم، نشستم و در خودم جمع شدم. نشستَنم انگار قرن‌ها طول کشید. تنم که روی خاک افتاد، چشمم باز شد. همه چیز به حالت عادی برگشته بود. بچه‌ها به سمت میدان صبحگاه می دویدند و من روی خاکریز نشسته بودم. آنهایی که از کنارم رد می شدند. می‌خندیدند و ادای حاج احمد را درمی‌آوردندو هر کدام با کنایه چیزی می‌گفتند: بدو برادر، بدو! ... نشستن موقوف! خوابیدن موقوف! یالاّ بدو! ... انگار قوت گرفته بودم. از جایم بلند شدم. یک بار دیگر بچه‌ها را تماشا کردم. نه، دیگر محشر نبود! بچه‌های خودمان بودند. از خاکریز سرازیر شدم و بدون این‌که به کسی چیزی بگویم به طرف آنها دویدم...