یادکد

نام : مهدی احمدخانی ولادت: نیمه شعبان ۱۳۴۱ (مصادف با اربعین شهید ) شهادت : ۱۲ اسفند ۱۳۶۵ محل شهادت : شلمچه عملیات کربلای پنج گلزار شهید: بهشت زهرا سلام الله علیها، قطعه ۲۹ ❤ مادرش تعریف میکرد: با سن کم ازدواج کرده بودم، بچه هایم زنده نمی ماندند خصوصا پسرهایم، و این باعث شماتت بعضیها شده بود تا اینکه بالاخره روز نیمه شعبان پسرم به دنیا آ مد. اسمش را گذاشتیم 💓 مهدی 🌹 زنده ماند و سال 1341 جزء همان هایی بود که حضرت امام قدس سره الشریف فرموده بودند: سربازان من توی گهواره اند.⚘ سال 65 هم شهید شد. در عملیات کربلای پنج از ناحیه پهلو تیر خورده بود.🌷 وقتی جنازه اش راآوردند با چفیه محکم پهلویش را بسته بودند. میگفتند خیلی از شهدای این عملیات که مهدی خط شکنش بود از ناحیه پهلو و سینه تیر و ترکش خورده بودند. 💌 مهدی در وصیت نامه اش نوشته بود: مادرم ما رفتیم جبهه تا انتقام سیلی حضرت زهرا سلام الله علیه را از این نانجیبها بگیریم چرا که اینها از نسل همان نانجیب هستند؛ تا در قیامت در مقابل حضرت زهرا سلام الله علیه رو سفید باشیم... ❤ خواهر شهید تعریف میکرد: روزی که از جبهه آ مد تا خبر شهادت دوستش نوید را به خانواده اش بدهد، چون جنازه اش نیامده بود منصرفش کردند. خواست که برگردد. خداحافظی کرد و رفت اما نمیدانم چطور شد که به خانواده شهید نوید، اطلاع دادند و او ماند تا در مراسمش شرکت کند. وقتی از مراسم به خانه برگشت، من مشغول جارو کردن بودم. ناگهان دیدم مهدی در راهرو ایستاده است. آنقدر خوشحال شدم که انگار نه انگار تازه دیدمش. روزی هم که خواست برود روزی بود که من، باید به مدرسه میرفتم . خواستم از خواب بیدارش کنم و با او خداحافظی کنم اما دلم نیامد. گفتم مثل همیشه میرود و می آید. رفت و آمدش برایمان عادی شده بود. مدرسه ام دور بود، نزدیک مدرسه که رسیدم پشیمان شدم. خواستم برگردم ولی دیدم اگر دیر بشود دیگر در مدرسه راهم نخواهند داد،هنوزحسرت آن خداحافظی روی دلم مانده است. کاش برگشته بودم. ⚘حدود دو ماه گذشته بود. یک روز رفتم توی اتاقش و برای اولین بار کنجکاوی کردم. پاکتی که در بسته بود و جوری در کتابخانه اش گذاشته بود تا دیده شود را باز کردم. داخلش یک عکس با لباس سپاه بود؛ در سایز بزرگ ، همه چیز دستم آمد ولی نمیخواستم همه چیز را باور کنم. 🦋 🌸 یک شب خواب مهدی را دیدم. کنار در مسجد پیغمبر که پایگاه بسیجشان بود، مشغول بستن حجله بود برای خودش. خیلی خوشحال بود و لبخند رضایت بخشی به لب داشت. یکی دو روز بعد، خبر شهادتش را آوردند. وقتی خبر شهادتش را شنیدم دیگر توان ایستادن روی پاهایم را نداشتم. ناگهان پاهایم سست شد و روی زمین افتادم. بقیه خواهرانم هم گریه میکردند. همانجا بود که مادرم گفت: حق ندارید گریه کنید. معلوم بود شهید میشود. لیاقت پسرم همین بود. همیشه در جبهه بود و چند بار هم زخمی شده بود. یک روز به خانه ی یکی از خواهراش رفته بود و خیلی گریه کرده بود. به او گفته بود تو را به خدا دعا کن شهید بشوم. 🌷 قبل از رفتنش هم انگار خبر شهادتش را از بالا گرفته بود گفته بود من این بار دیگر برنمیگردم...🌹 در جبهه هم به دوستانش غذا داده بود و به آ نها گفته بود فردا نگویید شام عروسی ندادی این هم شام من...!!!⚘ ❤ دو ماه قبل از شهادتش تعریف میکرد: در سنگر با نوید نشسته بودیم عراق پاتک زد. نوید یکدفعه خم شد و پهلوش رو گرفت. فکر کردم مثل همیشه شوخی میکنه. گفتم الان وقتش نیست، پاشو بریم بیرون. ولی دیدم تکون نمیخوره فهمیدم شهید شده . دستور عقب نشینی داده بودن ، اومدم بلندش کنم و با خودم به عقب ببرم. آخه چند روز قبلش به من گفته بود مهدی اگر یک موقع شهید شدم یک وقت من رو نذاری بری🥀 به او گفته بودم خدا خیرت بده، تو سنگینی من زورم نمیرسه بلندت کنم و خندیدیم😂 اما حالا شهید شده بود و من واقعا نمیتونستم بلندش کنم زخمی ها واجب تر بودند. ❤ نوید، همان شهید اسماعیل زاده بود از دوستان صمیمی و همکار شهید که الان مزارش درست کنار مزار مهدی است. چند سال پیش بالاخره جنازه اش را آوردند. ❤ همان روزها، خواهر مهدی خواب برادرش را دیده بود که خیلی خوشحال است. او را بغل کرده بود. میگفت: از خوشحالی برادرم تعجب کرده بودم که مگر چه شده که او اینقدر خوشحال است؟ بعد فهمیدم جنازه نوید را آوردند و کنار مهدی دفن کردند. 💓 آخر مهدی وقتی آمد خبر شهادت نوید را به خانواده اش بدهد به آنها گفته بود برمیگردم و جنازه اش را هم برایتان می آورم من میدانم کجاست اما نتوانسته بود این کار را بکند چون منطقه در تیررس عراقیها بود. دو ماه بعد هم که خودش شهید شد. اما انگار حالا از این که جنازه دوستش آمده بود خیلی خوشحال بود.🌺 خبر شهادت مهدی را که آ وردند کم کم فامیلها جمع شدند. برای بعضیها که خیلی دوستش داشتند شهادتش قابل تحمل نبود. یکی از آ نها از شدت ناراحتی با اعتراض به مادر شهید گفت : حالا خوب شد او را فرستادی جبهه تا شهید شود؟!!! مادرش هم جواب داده بود افتخار میکنم پسرم شهید شده.🌸 خودش هم تا چهلم پسرش سیاه نپوشید و گریه هم نکرد مگر وقتی که رثای اهل بیت خوانده میشد . ❤ بعد از چهلم وقتی همه رفتند خانواده صدای گریه مادرشان را سر نماز برای پسرش می شنیدند که میگفت دلم برایت تنگ شده پسرم .. ❤ مادرش میگفت: روز آخری که میخواست برود تا دم درب خانه با او رفتم و با او روبوسی کردم. همین که چند قدم رفت خواستم ظرف آب را بردارم و پشت سرش بریزم که دیدم نیست. هر چه نگاه کردم در آن کوچه طولانی مهدی را ندیدم. انگار پر زده بود و رفته بود. فهمیدم این رفتن دیگر برگشتی ندارد. 🌷وقتی جنازه را به معراج آوردند، رفت پایین پایش و پاهای پسرش را از روی پوتین بوسید. کلی قربان صدقه اش رفت پنبه ای برداشت و دور چشمها و صورتش را از خاک و خون پاک کرد. میگفت وقتی من مردم آن را برای تبرّک در کفنم بگذارید تا پسرم شفاعتم را بکند. روز تشییع هم دستانش را به طرف آسمان بلند کرد و گفت: خدایا این امانتت را از ما قبول کن🌹 مدتها گذشته بود بارها میشد که میگفت کاش کفش های پسرم را از پایش درآ ورده بودم تا خستگیش در برود. مادر بود دیگر . جانش فدای مادر سیدالشهدا علیه السلام حضرت زهرا سلام الله علیه چه کشید وقتی نعش فرزندش را غرق خون در گودال قتلگاه دید … ❤ پدر مرحوم شهید تعریف میکرد: روزی که ترکش خورده بود و او را برای عمل جراحی برده بودند، دکترش میگفت تا حالا چنین چیزی ندیده بودم وقتی بیهوش بود یک دفعه دیدم دستش را گذاشت روی سینه اش و گفت: سلام آقا! ببخشید من خوابیدم. وقتی او را از اتاق عمل بیرون آوردند، با وجود اینکه کاملا به هوش نیامده بود مدام ذکر یا حسین میگفت به طوری که تمام کادر بیمارستان و مردمی که در راهرو بودند تحت تاثیر قرار گرفته و گریه میکردند. 🌻 مهدی به خاطر حساسیت شغلی که در تهران داشت، نمیتوانست هر وقت میخواست به جبهه برود. باید حتما از مافوقش اجازه میگرفت. آنقدر جبهه رفتن هایش زیاد شده بود که وزیر گفته بود هیچکس حق ندارد بدون اجازه به جبهه برود. ولی مهدی طاقت نداشت وقتی که رفت به همکارش گفت از وزیر حلالیت بطلب من باید بروم. به قول شهید سلیمانی عزیز (اگر میخواهید شهید شوید باید شهید زندگی کنید ) و این وجه اشتراک تمامی شهداست . امید است که به لطف خداوند ما هم در زمره آنان قرار بگیریم